جلوگیری از گسترش تخریب زیستی چوب با استفاده از پلی اتیلن گلیکول

چوب به عنوان آسان ترین و در دسترس ترین ماده اولیه، در بسیاری از تمدن ها بیشترین کاربرد را در تولید انواع سازه ها داشته است؛ در حالی که به دلیل ماهیت طبیعی خود، تجزیه پذیر و دارای دوام زیستی کم است. از این رو حفظ آثار باستانی چوبی ضروری به نظر می رسد. بسیاری از آثار باستانی چوبی در محیط های آبی؛ مانند باتلاق ها و اعماق دریا ها کشف می گردند. این آثار به دلیل فقدان اکسیژن در چنین شرایطی کمتر دچار تخریب قارچی و حشرات می گردند. این آثار با قرار گرفتن در شرایط محیطی خشک، به دلیل ماهیت هیگروسکوپیک ، شروع به از دست دادن رطوبت می کنند؛ این در حالی است که ضمن کاهش حجم، دچار اعوجاج و ترک می گردند. این تحقیق با هدف بررسی راهکارهای حفظ آثار باستانی چوبی در مقابل تخریب زیستی صورت پذیرفت. در این تحقیق اثر بازدارندگی تیمار با پلی اتیلن گلیکول بر روند تخریب قارچی چوب نیمه پوسیده راش و تاثیر آن بر دوام زیستی چوب مورد بررسی قرار گرفت و همچنین تاثیر این ماده بر ویژگی های فیزیکی چوب سالم و نیمه پوسیده راش نیز تعیین شد. نمونه چوب های سالم و نیمه پوسیده به ابعادcm 5×5 ×30 در شرایط محیط با روش غوطه وری در سه سطح غلظت (10، 20 و 30 درصد) به مدت یک ماه تیمار شدند. پس از انجام آزمون های میزان جذب و افزایش حجم، آب شویی، جذب آب و واکشیدگی، جذب رطوبت و واکشیدگی، تاثیر پلی اتیلن گلیکول بر دوام زیستی چوب تعیین شد. آزمون دوام زیستی در دو حالت تاثیر تیمار بر توسعه پوسیدگی در چوب های نیمه پوسیده و نیز تاثیر آن بر مقاومت چوب سالم راش در مقابل دو نوع قارچ gloeophyllum trabeum و قارچ trametes versicolorانجام شد. نتایج این تحقیق نشان دادند که تیمار پلی اتیلن گلیکول بر جلوگیری از توسعه پوسیدگی چوب چندان موثر نیست؛ ولی بر دوام زیستی چوب در مقابل قارچ gloeophyllum trabeum می افزاید و بر قارچ trametes versicolor موثر نمی باشد و همچنین این تیمار بر ثبات ابعاد چوب های سالم و نیمه پوسیده راش می افزاید.